Tref na tref

Dagboek 24 juli 2009 Cowes (Phillip Island)
Een kort stukkie verder, ongeveer 300 km’s over deze keer eigenlijk relatief saai landschap. (Ja, we zijn zeker verwend geraakt met het reizen door beauty landscapes.) Maar goed, om niet in een keer door te kachelen naar Melbourne doen we nog een stop op dit eiland, dat om een paar dingen bekend staat. Voor de motorfreaks is dat de MotoGP en de Superbikeraces van Ozz die hier gereden worden op het locale circuit, en voor andere , meer normalere mensen zijn dat de pinguïns en zeehonden die hier resideren. Onze doelstelling alhier is niet het gemotoriseerd vermaak edoch de fauna en flora, dus het circuit laten we even voor wat het is. Op het programma stonden voor vandaag de pinguïns, en iets specifieker, de kleine pinguïn. Wat het vogeltje doet is in de avond weer aan land te komen, na in geval weken op zee te hebben gefladderd, en zijn hokje / huisje / onderkomen / gat-in-de-grond weer te frequenteren. Het ritueel gaat als volgt. Rond de avond wordt eerst vanaf zee het strand verkend, wordt er wat verzameld bij de vloedlijn, en wandelt (waggelt?) men gezamenlijk de duin op, om voornoemd onderkomen weer te betrekken. Niet iedereen heeft daarbij de juiste intenties en de juiste woning, dus in de duinen wordt menig burenruzie op kwekkeltoon uitgeblerd. Dit alles kan plein publiek worden meegemaakt, je staat er letterlijk tussenin. De beessies doen in ieder geval niet alsof ze echt last hebben van het kijkend publiek. Je kunt het wel een beetje vergelijken met een goed burenonderhoud in de Kooi of de Tokkies. Anyway, alle 400 vogeltjes zijn echt geweldig om te volgen, en ondanks de tribunes (ja, zo gaat dat in Ozz) om het allemaal te zien, is het niet over-the-top.

Dagboek 25 juli 2009 Cowes (Phillip Island)
Er zijn zo van die dagen dat je wel ideetjes hebt om wat te gaan doen, maar of het allemaal gaat lukken, dat blijft een dubbeltje op zijn kant. Dit was er niet zo een. Volledig op zeker spelend zijn we naar de dierentuin gegaan, met alleen locale dieren, dus kangaroes, walibies, emu’s, dingoos, quolls, tasmaanse duiveltjes, cocabuurraas, papegaaien, kakatoes, koalaas, enchidaas, cassowaries, zee-arenden, valken, wombats, brolgaas, ganzen, zwarte zwanen en nog wat buikkruipers en -schuivers in een reservaat.
Je krijgt een zakje strooigoed mee, er staan hekjes tussen de dieren die niet bij elkaar kunnen, en ga ze maar eens lekker voeren. Dat is dus geweldig, de kinderboerderij is er niks bij. Het gaat zelfs zo relaxed met de beessies, dat je de jonkies in de buidel een kopie kunt geven, dus als een kind zo blij wandel je erdoor. En dat was dan de ochtend. Voor de middag hadden we dan toch maar besloten om de zeehonden te gaan bekijken, die op, hoe toepasselijk, Sealrock liggen. Even met de boot erheen over een achtbanig zeetje, en daar, het zonnetje kwam ook lekker doorzetten, liggen dan een stuk of 6000 (!!!!) zeehonden zich een beetje te vermaken. De ouwetjes op de kant, en de jonkies vertonen hun kunstjes in het water. Daar ben je dan ook niet snel op uitgekeken. De koek was voor die dag nog niet helemaal op. Op de terugweg vond de kapitein het wel aardig om dan toch maar die paar Humpbackwhales even te volgen, als iedereen tenminste geen haast had…
Er zijn zo van die dagen…