Sons of the desert

Dagboek 15 februari 2010 Jaipur
Weer met Salim afgesproken dat hij de hele dag chauffeurt, en dat gaat gewoon wel lekker. Eerst in de ochtend het paleis van de Maharadja, dat nog in privé handen is. Zijne hoogheid bestaat nog als dusdanig, zoiets als een Pruisische prins, en zijn paleis is in goede staat. Er zijn wat aardige vertrekken als een heel aardige wapenkamer, met veel heel spul, en wat curiosa als de 2 grootste zilveren objecten ter wereld, namelijk 2 vazen van 4019 liter elk, die gemaakt zijn in de 19e eeuw , toen de toenmalige maharadja een keertje in Europa op bezoek was en zijn eigen Ganges water perse mee wilde nemen. Hoe kun je het zonder doen natuurlijk. Daarna naar het Jantar Mantar, waar de naakte waarheid over de stand van de aarde en de zon en zo uit de doeken wordt gedaan. Tres interessant. Lunch en door naar de Monkey tempel, waar natuurlijk apies en zo rondrennen, en een mooi uitzicht over de stad te zien is. En dan weer wat shoppen, met nog een mooi itempje, we gaan bij de locale Bep het medium langs, een guru, die even snel Lisette doorzaagt. Altijd weer spannend. In de avond afscheidt nemen van Salim de sjoof. Super Salim blijkt morgen niet te kunnen, hij heeft dan buikpijn, maar, hij heeft een vervanger, waar we even kennis mee maken. Die lijkt wel ok, maar het moet allemaal nog wel blijken.

Dagboek 16 februari 2010 Mandawa
Shekhawati is de streek waar we de tour gaan doen, en de high light ervan zijn de havelis, dat zijn de huizen van de gegoede burgerij, die erg rijk met fresco’s en andere versierselen zijn opgeleukt. De weg erheen gaat off the beaten track, door het platte land, en daardoor errug interessant om gewoon lekker uit het raam te kijken met wat er allemaal langs je heen gaat. Dat kan variëren van zwaar (over?) beladen voertuigen met de gras/riet oogst, dromedaris karren (die worden hier echt als lastdier gebruikt), Tata’s (de local DAF truck) en wat nog veel meer. Ook apart zijn de kadaverkarren, die de kadavers van de roadkills ophalen. Nu heb je roadkills en roadkills, en het varieert van een aangereden hondje (ook zielig) tot een onthoofde heilige koe (erg veel roadkill is dat). De kadaver kar merk je op door de zoetige geur als van rottend vlees… (ja hèhè, natuurlijk, maar je weet het pas als je hem gepasseerd bent.) Dat er niet veel meer aangereden toestanden ligt is verbazingwekkend, de manier van rijden hier is het volledig op je kharma vertrouwen, of dat je god / godsdienst / magische steen / what ever het goed met je op heeft, die dag. Never a dull moment. De omgeving is weer erg droog en wordt nog droger, het is een semi woestijn omgeving, voor ons ook een nieuw ding waar we nog nooit in geweest zijn. Gelukkig niet al teveel stof,we hadden het erger verwacht. Onze sjoof blijkt een wat stille gast te zijn, maar later hebben we door dat hij een paar lange dagen heeft gemaakt, en eigenlijk gewoon moe is. Het hotel, het Shekhawati in Mandala, heeft ook veel mooie fresco’s en is gewoon ok. Rondje door het dorp, met een ander gidsje die erg aardig Engels , Frans en nog wat talen kan, en een leuk verhaal heeft. Uiteraard een aankoopje om het allemaal rond te krijgen, commissie is het toverwoord, we blijken er regelmatig aan te moeten geloven. Aan het eind van de middag doen we in Jhunjhunu nog een Hindoe tempel en een moskee aan, en dan is het mooi geweest voor die dag. Na het eten (we hebben VLEES!) nog even socializen met Khalid, de sjoof, die nu een beetje uitgerust is en een aardige vent blijkt te zijn, en dan vinden we het ook wel genoeg om half 10. De bruiloft om de hoek moet gewoon zijn ding doen, wij doen de oordoppen wel weer in. Ook weer een apart verhaal, alleen (ja, alleen) de mannen vermaken zich met zang en dans op straat, de dames zijn ergens anders aanwezig. It’s a man’s World here.