Oorlogsperikelen
Door: Bas
Blijf op de hoogte en volg Lisette
25 Oktober 2009 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Dagboek 24 oktober 2009 Saigon
De Cao Dai kerk en de Cu Chi tunnels in een tourtje, dat betekent om 8.20 opgepikt worden met een busje, en een Vietnameesche gids. De man is een oorlogsveteraan van de kant van de zuiderlingen, dus het begrip bevrijding krijgt dan altijd een ietwat wrange klank. Hij verteld het echter met tongue-in-cheeck, en komt ergens halverwege in zijn verhaal tot de conclusie dat hij misschien beter een vrouw had kunnen zijn. Wat hij dan weer bij stelt, maar onze aandacht had hij in ieder geval wel weer te pakken. De Cao Dai godsdienst is de nasi ramis onder de godsdiensten, voor degenen die niet kunnen kiezen. Samengesteld uit boeddhisme, confucionisme/ taotisme en christendom wordt een vrolijk leentje buur gedaan met elementjes van allemaal. De tempel / kerk is kleurig, en het oogt allemaal erg vrolijk. We maken een dienst mee, dat doen ze namelijk 4 keer per dag voor de dy-hards (00.00, 06.00, 12.00 en 18.00, om gek van te worden) dus hemels gezang en dito participanten. Mooi om te zien. Dan het belangrijkste van de dag, de lunch, een sweet / sour pork & beef, en vervolgens door naar de tunnels van Cu Chi, waar de Vietcong zich in verborg tijdens de dag en aanvallen. Je moet er geen claustrofobie op nahouden, 60 cm breed, en 120 cm hoog, voor de gemiddelde westerling is het net even een beetje te krapjes. Hier helemaal, hoe hebben ze het uitgehouden. Ook erg interessant is het propagandafilmpje wat op de tunnel compound wordt vertoond vanuit optiek van de Noord Vietnamezen, zeker omdat we al wat over de oorlog en de geschiedenis gelezen hadden. We blijken overigens ook door Trang Bang gereden te hebben, van de bekende foto van het meisje (Kim Phuc)dat door napalm getroffen was. Waarschijnlijk omdat zij overgelopen is in 1992, geen memorial van dat incident. Maar toch maar weer even gezien!
Dagboek 25 oktober 2009 Saigon
En als je dan in Saigon bent, moet je natuurlijk de moeite nemen om de oorlogshistorie uit eerste hand gaan bekijken. Dat is in het War Remnants Museum, waar men er geen doekjes omheen wind. Foto’s, legermateriaal, quotes en notities laten het bloedige verhaal zien, en je ziet dan ook regelmatig mensen er aardig doorheen zitten. Apart is dat er uiteraard ook Vietnamezen rond lopen, die het allemaal eigenlijk vrij gelaten bekijken. Je komt er in ieder geval wel onder de indruk vandaan. Ook minder smakelijk was de aanliggende voormalige gevangenis van het Diem regime, die in de tijd dat zij het voor het zeggen hadden, zich ook niet erg populair gemaakt heeft. Wat mensen elkaar allemaal aandoen, het blijft verbazend. Deze dag verder had nog wat zaken als dat het mooi weer is voor de tijd van het jaar en dat de markt in de ochtend niet helemaal was wat we ervan verwacht hadden.
De Cao Dai kerk en de Cu Chi tunnels in een tourtje, dat betekent om 8.20 opgepikt worden met een busje, en een Vietnameesche gids. De man is een oorlogsveteraan van de kant van de zuiderlingen, dus het begrip bevrijding krijgt dan altijd een ietwat wrange klank. Hij verteld het echter met tongue-in-cheeck, en komt ergens halverwege in zijn verhaal tot de conclusie dat hij misschien beter een vrouw had kunnen zijn. Wat hij dan weer bij stelt, maar onze aandacht had hij in ieder geval wel weer te pakken. De Cao Dai godsdienst is de nasi ramis onder de godsdiensten, voor degenen die niet kunnen kiezen. Samengesteld uit boeddhisme, confucionisme/ taotisme en christendom wordt een vrolijk leentje buur gedaan met elementjes van allemaal. De tempel / kerk is kleurig, en het oogt allemaal erg vrolijk. We maken een dienst mee, dat doen ze namelijk 4 keer per dag voor de dy-hards (00.00, 06.00, 12.00 en 18.00, om gek van te worden) dus hemels gezang en dito participanten. Mooi om te zien. Dan het belangrijkste van de dag, de lunch, een sweet / sour pork & beef, en vervolgens door naar de tunnels van Cu Chi, waar de Vietcong zich in verborg tijdens de dag en aanvallen. Je moet er geen claustrofobie op nahouden, 60 cm breed, en 120 cm hoog, voor de gemiddelde westerling is het net even een beetje te krapjes. Hier helemaal, hoe hebben ze het uitgehouden. Ook erg interessant is het propagandafilmpje wat op de tunnel compound wordt vertoond vanuit optiek van de Noord Vietnamezen, zeker omdat we al wat over de oorlog en de geschiedenis gelezen hadden. We blijken overigens ook door Trang Bang gereden te hebben, van de bekende foto van het meisje (Kim Phuc)dat door napalm getroffen was. Waarschijnlijk omdat zij overgelopen is in 1992, geen memorial van dat incident. Maar toch maar weer even gezien!
Dagboek 25 oktober 2009 Saigon
En als je dan in Saigon bent, moet je natuurlijk de moeite nemen om de oorlogshistorie uit eerste hand gaan bekijken. Dat is in het War Remnants Museum, waar men er geen doekjes omheen wind. Foto’s, legermateriaal, quotes en notities laten het bloedige verhaal zien, en je ziet dan ook regelmatig mensen er aardig doorheen zitten. Apart is dat er uiteraard ook Vietnamezen rond lopen, die het allemaal eigenlijk vrij gelaten bekijken. Je komt er in ieder geval wel onder de indruk vandaan. Ook minder smakelijk was de aanliggende voormalige gevangenis van het Diem regime, die in de tijd dat zij het voor het zeggen hadden, zich ook niet erg populair gemaakt heeft. Wat mensen elkaar allemaal aandoen, het blijft verbazend. Deze dag verder had nog wat zaken als dat het mooi weer is voor de tijd van het jaar en dat de markt in de ochtend niet helemaal was wat we ervan verwacht hadden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
