Motormuizenissen

Dagboek 12 oktober 2009 Hoi An
Het is de laatste dag voordat we weer verder trekken met onze motortoer, en dus doen we wat dingen en dingetjes zoals een rondje op de fiets, een drankje in de stad, en verder geloven we het allemaal wel. Het kan niet altijd feest zijn. Er is in ieder geval weer een LP voor Thailand aangeschaft, daar gaan we wel weer knallen. Tot zover is Vietnam de aardigste prijs/kwaliteits verhouding van ons tripje, eten en drinken kost hier niks, en hotels kun je ook vinden voor $10 per nacht, en dan ook nog (uitzonderingen daargelaten) redelijk schoon en compleet. Lopend op straat krijg je hier wel de meeste aandacht of je misschien wel geïnteresseerd bent in de fantastische aanbiedingen die ze hebben (ahum) en je moet af en toe redelijk sterk in je schoenen staan om gewoon botweg voorbij te lopen. Anders kom je er nooit vanaf. Afdingen is de nationale sport, en als toerist wordt je geacht daar gewoon aan mee te doen. Worst case scenario tot nog toe gehoord; een engelse vrouw kreeg 20 te horen voor een geinig strooien/ chinees hoedje en betaalde dit grif in English Pounds. De echte prijs zou zo rond de 20.000 Dong moeten liggen, een kleine 1 euro is dat dan. Had ze in eerste instantie een goed aanbod gekregen, handelt ze het zo af. En zo is er altijd wel eentje die het voor de anderen verpest… ;-)

Dagboek 13 oktober 2009 Prao
We starten de dag met inpakken voor het grote avontuur, de motorrit met de Easy Riders, waar we om half 9 mee afgesproken. De verdeling is Lisette bij Bas achterop, en de gidsen met elkaar op een moto. Normaal gaat iedereen met een gids , maar Bas wil zelf rijden. De vervoersgiganten zijn 2 Honda Masters, met een bloedstollende 125 cc elk, en met de bepakking erop ziet het er allemaal heel profie uit. En dan eerst maar eens Hoi An uit zien te komen, en gelukkig gaat dat allemaal heel aardig. De route is eerst even noordwaarts naar Da Nang waar een mooi uitkijkpunt is, en dan westwaarts de heuvels / bergen in. Het is weer lekker om zelf te rijden, een beetje je eigen ding te doen in plaats van rondgereden te worden. Onderweg, de natuur van Vietnam heeft veel te lijden gehad van de oorlog, en zeker langs de Ho Chi Minh route is nog steeds heel veel beschadigd. Bomen ouder dan 30 jaar(jong!) zie je dan ook niet veel, en nu maar hopen dat de natuur de tijd wordt gegund om te herstellen. Vroeger was het land een grote jungle, beetje vervelend dat het allemaal zo heeft moeten gebeuren. Het gidsen duo is aangenaam, 1 jonge hond, die wat druk is, maar gelukkig ook een ervaren rot, die er voor zorgt dat je rustig je hapje en je drankje kan doen. We moeten tenslotte 5 dagen met elkaar letterlijk door de bocht. Onderweg naar Prao, waar we overnachten, op bezoek bij een aantal minorty dorpjes waar we een kijkje nemen in het, en daar komtiedan, echte Vietnam. De term echte hebben we een beetje een hekel aan, want de gemiddelde toerist wil allemaal het ‘echte ‘ weet ik veel wat zien, voor zover dat überhaupt bestaat, of ooit ver in vorige eeuw bestond. Maar terug naar hier en nu, de mensen wonen er nog regelmatig in hutjes, en het lijkt ons dat dat regerlmatig naar volle tevredenheid gaat. We eten bij een restaurantje met een soort Vietnamese loempia’s (ja, die dingen zijn niet alleen uitgevonden om op de Nederlandsche markt te worden verkocht) en die zijn lekker. Nu maar hopen dat we ze niet elke dag hoeven te eten, er is meer op deze aardkloot.