Leeg en leger

Dagboek 3 juni 2009 Broken Hill
Ladies and gentlemen….. We got him! Na het wegstouwen van de eetwaar, het uitzetten van een (very conning) muizenval, het (ook geestelijk) met rust laten van de materie, bleek deze ochtend dat our travelcompanion na een luilekkerleventje het heden voor het hiernamaals heeft moeten ruilen. We drinken er nog eentje op. Vandaag nog wat andere verwaarloosbare activiteiten als het maken van een ommetje, ergens induiken, en zoiets als doctor Vlimmen in Australie te bekijken. We reden daarvoor naar Silverton, wat een achtergrondje is geweest voor Mad Max II, (leek erop dat de opnamen toch nog bezig waren) en de voet van de Outback is. En die mag er wezen! Veel, heel veel, heel erg veel savanne / woestijn / zand om naar uit te kijken. Niets en leegte krijgen nieuwe dimensies, en ook hier verveeld het niet om er lekker naar te zitten staren. Vergelijk het met kijken naar de oceaan, maar dan met oneindig veel meer dingen en dingetjes die opduiken. Tijdens ons omloopje kangoeroes en papegaaien, ze zitten ook hier, en waar leven ze en mon Dieu van…. Volgende itempje dezer dag was een bezoek aan Daydreams, een mijn zoals die hier voor 1900 gebezigd werden door de locale gelukszoekers. Maar op weg daarheen eerst even een ritje over de unsealed road, wat zoiets wil zeggen als onverhard wegdek: een wasbord van 13 km lang, wat dus eigenlijk alleen de stoep is. Duurde maar 3 kwartier. Na een kijkje in de mijn, blij dat wij nu en hier rondlopen en niet toen en in die branche zaten, de gemiddelde levensverwachting hebben we al ruimschoots gepasseerd. Zilver werd er gedolven, voor de aandachtige lezers onder ons. Terug naar Broken Hill, voor een bezoekje aan de basis van de moeder aller series, de Flying Docters. De serie is gebaseerd op een echt bestaande non-profit organisatie en heeft haar basis, met museum, in BH. Leuk en informatief. Op het thuishonk in camping Silverland in BH, worstjes met aardappels en wortels. En een beetje Philadelphia crème kaas, om het af te maken. En een Shariz Cabernet. Het moet allemaal wel een beetje leuk blijven. ;-)

Dagboek 4 juni 2009 Broken Hill
Mutawintji is het reservaat waar we met Michael en de Nissan Patrol 4x4 heen gaan. Er was een optie om daar op eigen gelegenheid heen te gaan, maar na 100 meter over niet geasfalteerd zijn we het er wel over eens dat dat geen optie was voor de Apollo 13 Toyota Hiace. Als Kuifje in Australie we led us being brought to the spot. 75 % gaat over onverharde weg, en dat is zeker wel eens leuk om mee te maken. Het apparaat gaat met een kleine 120 over de zandweg, waar wij met een zekere 20 km ons al ongemakkelijk hadden gevoeld. Onderweg skippy’s en emoe’s, die ook daar vrij en blij rondhuppelen. In het reservaat, dat zoveel is als een aantal heilige plekken voor de Aboriginals, gecombineerd met leefruimte voor de beesies, eerst een video in de ontvangstruimte en vervolgens een wandel rondje over het park met tekst en uitleg over hoe het allemaal in elkaar steekt. Het is een oase in de woestenij, waarom heen de vlakte droog en droger is. Blijkt dat men hier al een kleine 40.000 jaar geleden al met graffiti was begonnen. De aboriginal gemeenschap is een vredenlievend gebeuren, daar kunnen wij blankjes nog wel wat van opsteken. Lunchje met sandwiches en thee, en we nemen de weg terug langs een andere route, waarbij we over een lengte van 50 km onverhard toch zeker wel 2 boerderijen tegen kwamen. Verder terug nog een stop in de locale truckersstop, waar men in onverstaanbaar Engels (waar hebben ze dat toch geleerd) wat aan ons vraagt. Terug en een Carlton Draught, zoals de locals hier drinken. Met schroefdop, overigens.