Bloody monday

Dagboek 10 mei 2009 Endau Rompin
Vandaag dan toch de hooggespannen verwachtingen bij ons waargemaakt, we gaan in de ochtend naar de Dzjungel, zijnde Endau Rompin. Het gaat schijnbaar helemaal buiten het normale circuit om, we worden met een privé auto erheen gebracht, maar dat maakt niet uit, we komen waar we wezen moeten. Eigenlijk hebben we geen idee wat de hele trekking inhoudt, dus we worden aangenaam verrast dat we gaan kayakken. Nu is de gewoonte in Europa dat de algehele kayakbeweging van boven naar benedenstrooms verloopt, en tot dat punt klopt het ook met onze realiteit alhier. Wat schetst onze verbazing dat na de lunch bij het verste punt, we weer terug moesten peddelen. Dit gaf bij onze de nodige ‘razing eyebrows’, maar goed, onze gids (zeer sympathieke vent overigens) gaf aan de dat dit echt de bedoeling was. Ok, dat moest dan maar. Aardig detail, we hebben hem niet gezien, maar de nummer 2 des olifant was duidelijk aanwezig op de lunchplek, de Maleisische olibommel loopt alive and kicking hierrond in het E.R. ! Dacht het wel! In de avond overigens een wandelingetje met zaklampjes, maar het zat even niet mee voor wat betreft diertjes en andere warmbloedigen, behalve nog nader te noemen intieme vrienden. Het kan niet altijd mee zitten. Overigens waren we daar met NL’s Guus & Trudie, die ook gewoon geïnteresseerd waren in slands flora en fauna. Gezellige lui, gewoon, overigens (nogmaals).

Dagboek 11 mei 2009 Mersing
We hebben in de ochtend nog een wandeling in het E.R. te gaan, voordat we weer terug gaan naar Mersing. Dit is wel een échte’ sjungel trek, en wordt gekenmerkt door een buitensporig hoog aantal bloedzuigers (intieme vrienden), waarvan ik altijd dacht dat die alleen in stilstaand water zouden zijn. De waarheid lag anders, en om de 5 stappen dienden voeten tot aan de knietjes geïnspecteerd te worden op de aanwezigheid des parasitaire wormen dees aardkloots. Desondanks moesten er toch, tot achter de oren gekeken worden of deze kleine wonderen der natuur hun kunsten op de onzer beentjes aan het vertonen waren. Dit mocht de pret niet drukken, de route was zeer de moeite waard, en het ongemak, ach, het is maar ongemak... Geen benen hoefden te worden geamputeerd, dus wat maakt het uit. Terug on basecamp bleek ook waarom het zo verdrukkend heet was, er kwam me toch een onweer uit de hemel zetten, flitsen links en rechts, en donderslagen die binnen 1 seconden zichzelf aankondigden, we mochten het eerste rang mee maken. De elektriciteits lijn heeft het gelukkig gered, de boom was niet te zwaar bleek aan het eind. Dat was eigenlijk een mooie afsluiter voor het natuurgeweld van het E.R., onze sjoofeur kwam eraan, en we werden weer naar Mersing terug getransporteerd.